Bericht vanuit de Regentessenkamer
Het blonde jongetje klimt uit de moderne bakfiets en neemt aandachtig mijn favoriete tweewieler op. "Dat is een wielrenfiets, hè mama?" "Ja, dit is een wielrenner", bevestigt de jonge moeder.
Blij spurt ik van de Gasthuisvest 47 over de droge herfstbladerenweg richting AH in de Grote Houtstraat. Zo dichtbij vanaf de Egelantier hier dat ik net zo makkelijk kan lopen...
Op een zwoele voorjaarsavond snel ik Baud Schoenmaeckers, intiatiefnemer van het Seinwezen achterna door 'zijn' prachtig stijlvol verduurzaamde industrieel erfgoed-gebouw.
Ik ben op deze -voor mij nieuwe - plek vanwege het 'ondernemerscafé' van Bewust Haarlem. Vooral op zoek naar een geschikte zaal voor mijn workshops zang en stembevrijding. De hete adem van mijn boekhouder in m'n nek; zijn conclusie: je huurlasten omlaag of je tarieven verdrievoudigen.
Van Baud van het Seinwezen krijg ik een gouden tip: de Egelantier, "dat centrum is in een overgangsfase", zegt hij. De Egelantier, hoe is het mogelijk waarom heb ik daar zelf niet aan gedacht!? Als jonge vader ben ik daar zo vaak naar toe gefietst. Onze kinderen hadden er muziek- en dansles...
Vlak voor de zomer zit ik plots aan tafel bij Arthur van der Linden, beheerder van de Egelantier. Ik voel aan alles: dit gebouw is zijn kind. "Ik geef individuele stemsessies en workshops zang en stembevrijding", licht ik toe. "Ik denk dat ik iets voor je heb", knikt hij vriendelijk...
Sinds augustus huur ik permanent de monumentale Regentessenzaal in dit oeroude Haarlemse broeinest van cultuur. Wie kent het niet? Ik bid dat ik hier nog lang, heel lang mag werken.
Haarlem oktober 2014